വീണ
വിറകൊണ്ട തന്ത്രികൾ കരഞ്ഞു തുടങ്ങി,
രാഗ ലയ താളമായി.
അശ്രു പൊഴിക്കാൻ ഇല്ലത്രെ കണ്ണുകൾ,
വാവിട്ടു കരയുവാൻ നൂലിഴകൾ മാത്രം.
കെട്ടിമുറുക്കി മെരുക്കിയ തന്ത്രികൾ,
വിറച്ചു തുടങ്ങി ഒരു നിനം.
ആഹാ എന്തൊരു മാധുര്യം, ആരോ പറഞ്ഞു...
പ്രളയം
പട്ടിണിയും പരിവട്ടവും, വരിഞ്ഞു മുറുക്കുന്ന നിറ വയറും. കുഴിച്ചു മൂടിയ ആഗ്രഹങ്ങൾ വീര്യമേറും ലഹരിയായ് മോന്തിടുന്നു. ആറടി മണ്ണിൽ അന്തിയുറക്കുവാൻ ഈരടി പാട്ടുമായ് നീ വരുമ്പോൾ, എന്നോ മറന്നൊരു ഇരുചക്രോപാദിക്കായ് എവിടെയോ പാറി പറക്കുന്നു ഞാൻ...
Comments
Post a Comment