ചിരി
അന്യന് സ്വന്തമേ ഉള്ളതും ചിരി
അന്യമായ് നില്പതും ചിരി.
നീണ്ടു നിവർന്ന വെളുത്ത നിരയാലൊരു ചിരി
മറച്ചീടും പെറ്റ വയറിൻ തേങ്ങലുകൾ.
മായാതെ നിൽക്കുന്നുമിന്നുമാ ചിരി,
മായുന്നു മനുഷ്യനും, ചെയ്തികളും.
പ്രളയം
പട്ടിണിയും പരിവട്ടവും, വരിഞ്ഞു മുറുക്കുന്ന നിറ വയറും. കുഴിച്ചു മൂടിയ ആഗ്രഹങ്ങൾ വീര്യമേറും ലഹരിയായ് മോന്തിടുന്നു. ആറടി മണ്ണിൽ അന്തിയുറക്കുവാൻ ഈരടി പാട്ടുമായ് നീ വരുമ്പോൾ, എന്നോ മറന്നൊരു ഇരുചക്രോപാദിക്കായ് എവിടെയോ പാറി പറക്കുന്നു ഞാൻ...
Comments
Post a Comment